Een paar weken voor de dag dat we - Carlo van Beersum en Theo van Diest en ik - zouden gaan starten in België om deze afstand te gaan lopen (100km) begon er al een beetje spanning te komen. En dan denken waarom loop ik überhaupt deze afstand…
Naarmate de dag naderde des te hoger de spanning werd.
Een dag van tevoren keken we op Buienradar of we het droog zouden houden op de dagen dat we zouden gaan lopen. In eerste instantie zouden er alleen 's nachts rond 01:00 uur een paar druppels vallen.
De volgende dag. Ik werd wakker en de spanning zat hoog omdat dit een nieuwe afstand was voor mij om te gaan wandelen. Toen we eenmaal klaar waren om te gaan vertrekken, zijn we naar Theo en Briggite gegaan om de voeten van papa af te plakken. Daarna zijn we in totaal met 5 personen naar België vertrokken (Ik, Carlo, Monique, Theo en Briggite).
Ik had me al voorbereid door heel veel muziek en een film op mijn tablet te zetten om mezelf te vermaken.
Toen we eenmaal aan waren gekomen in een dorp net buiten Bornem, waar mama en Briggite zouden verblijven, hebben we de tassen op de kamers gelegd en hebben we de auto op een parkeerplaats gezet. Het was de bedoeling dat we naar het station zouden lopen waar we de trein moesten pakken naar Bornem waar de startlocatie was. We gingen naar een informatiebalie om te vragen waar we het station konden vinden. Ik vind het accent van Belgen nog steeds erg leuk. Toen we eenmaal wisten waar we het station konden vinden, hebben we de trein gepakt naar de startlocatie.
Eenmaal aangekomen hebben we ons aangemeld en konden we wachten totdat we om 21:00 uur konden starten. Dit waren een paar spannende uren. In deze tijd hebben we warm gegeten en een beetje gepraat. Toen het bijna tijd was, zijn we naar de startlocatie gelopen. Het leek net of we er al 5 km op hadden zitten om überhaupt bij de start te komen. Even later, net voor de start, begon het te regenen terwijl dit pas rond 01:00 uur 's nachts zou zijn.
Om 21:00 uur mochten we starten. De eerste paar meters werden gemaakt en we hadden een vrij vlotte start. We waren fris in de benen en het was nog aan het regenen. Gelukkig hadden we poncho's.
Na de eerste paar kilometer hadden we nog nergens last van. Wel werd het al langzaam donker. Toen het eenmaal donker was en we er al wat kilometers op hadden zitten kregen we een verzorgingspost waar we een banaan en wat drinken konden krijgen om daarna weer naar de volgende post te wandelen. Nog steeds hadden we er een flink tempo in zitten en voelden we ons goed.
Op een gegeven moment stonden er bij de rustposten borden waarop stond hoeveel kilometers we er al op hadden zitten. Deze borden schenen allemaal op de verkeerde plaats te staan, want de borden stonden elk een rustplaats te vroeg. We dachten dat we er al 50 km op hadden zitten, maar dit bleken er 40 te zijn. Toen moesten we even terug schakelen, omdat dat nogal een tegenslag was.
Toch hielden we de moed erin en we liepen verder richting de volgende rustplaatsen.
Toen het weer licht werd, werd het het zwaarst voor mij, mijn ogen waren moe en vielen steeds dicht, ook zakte ik bijna om de paar minuten door mijn benen. Gelukkig is dat niet gebeurd. Papa had wat last van zijn hielen en een beetje van zijn bovenbenen, Theo voornamelijk van zijn bovenbenen.
Toen we eenmaal aangekomen waren bij de rustplaats op 70.1km kreeg ik het lastig en zat ik er flink doorheen. Op dat moment brak ik een beetje en zijn we heel even gaan zitten. Toen we ongeveer op 80 km zaten – rond 12:30 uur - kreeg ik een appje van Lucie Peelen: Als je behoefte hebt aan een telefoontje, laat het dan maar weten. Niet veel later heb ik Lucie gebeld terwijl ze op de terugweg van hun vakantie waren vanuit Frankrijk. Ik kreeg meteen Alicia aan de telefoon en het ging meteen beter. We hebben ruim anderhalf uur gebeld, en dit heeft me heel goed gedaan daar was ik ze heel dankbaar voor.
Na het gesprek waren we uiteindelijk aangekomen op een van de laatste rustpunten voordat we een soort dijk op gingen. Eenmaal op de dijk bleek er maar geen eind aan te komen. We waren weer op weg naar de volgende rustplaats. Deze rustplaats was ergens midden op de dijk. We zagen dat we van de dijk af gingen en dachten dus dat we er eindelijk vanaf waren. Niet dus... De rustplaats scheen van de dijk af te zijn en als je klaar was met rusten mocht je de dijk weer op gaan. We keken elkaar aan en zijn weer verder gegaan. Eenmaal een paar kilometer verder kreeg ik het weer moeilijk en heb toen mijn muziek maar lekker hard aangezet. Ik en Theo waren lekker mee aan het zingen en het leek toen net alsof het een beetje makkelijker ging.
Na weer een stuk te hebben gelopen, zagen we een enorm mooi bord met Bornem erop. We liepen het dorp binnen, belden mama om te vragen waar ze stonden en zijn toen naar mama en Briggite gelopen. Ik zag mama staan en hield het niet droog. Ik was zo blij om haar weer te zien.
We zijn de laatste meters gaan lopen, we waren bijna binnen. Op een gegeven moment zagen we de finish. Ik maakte er een foto van en zei tegen mijn vader: we hebben het gewoon weer geflikt. Op dat moment was ik heel emotioneel en kon mijn tranen niet bedwingen, eindelijk binnen met 100 kilometer in de benen.
We haalden onze medaille op en zijn even gaan zitten op een bankje. Op dat moment belde ik Alicia op. Ze nam op en voordat ik iets zei had ze al ‘gefeliciteerd’ gezegd. Al huilend zei ik: 'dankjewel moppie'. We hebben toen nog eventjes gepraat en zijn toen richting de pendelbus gaan lopen. Eenmaal aangekomen had ik in de bus nog even kort gesproken met een man over hoe het ging.
Toen we eenmaal in de auto zaten om terug te rijden naar huis hadden we wat honger. Natuurlijk zijn we toen even naar de McDonald's gereden om snel iets te eten.
Toen we eenmaal alles op hadden, hebben we de reis terug gemaakt waar ik niet veel van gemerkt heb, omdat ik in slaap was gevallen. Eenmaal thuis ben ik gaan douchen en ben meteen gaan slapen.
De dag na het wandelen was ik vooral stijf en kon mijn knieën nauwelijks buigen.
Deze tocht was me niet gelukt zonder papa en Theo die mij ondersteund hebben tijdens deze tocht. Ook heeft het bellen met Alicia en Lucie mij flink geholpen en daar wil ik hen echt voor bedanken!
Al met al heb ik een mooie 100 km gelopen.
Yuri van Beersum
