2Daagse Marche de l‘Armee Diekirch Luxemburg.
Reeds lang geleden werden wij als lid van Magnus uitgenodigd deel te nemen aan de Marche de l ‘ Armee te Diekirch in Luxemburg. De verhalen van de vroegere deelnemers waren zodanig dat onze belangstelling gewekt was en dus melden Miep en ik ons aan om hieraan deel te nemen. De belang- stelling was overweldigend waardoor onze onovertroffen organisator Jan Polman de handen vol kreeg om dit evenement goed op de rit te zetten. Voor dertig enthousiaste wandelaars c.q. verzorgers werd in Hosingen onderdak gevonden in Valkman vakantieparken waar Jan 4 prachtige vakantiebungalows huurde. 13 juni jl. trokken vanuit alle windstreken de wandelaars en
verzorgers richting Luxemburg om daar voor drie of vier dagen te verblijven. Wij vertrokken vanuit Reuver in midden Limburg en hadden derhalve de kortste afstand tot Hosingen af te leggen. We waren dan ook als eerste ter plekke en konden onze mooie verblijven bewonderen.
In de door Jan gemaakte bungalowindeling lazen we dat we in bungalow 4 waren ingedeeld, samen met Ronald en Adi, Gerard en Ankie en Willemien en Johanna.
Als tweede arriveerde Ronald en Adi. Na onze hartelijke begroeting werden de sleutels van de bungalows in ontvangst genomen en konden we beginnen met de inrichting van de centrale bungalow (1 ) welke bewoond zou worden door Marian en Jan, Jan jr. en Wouter, Janet en Robin. De spullen werden naar binnen gebracht en niet veel later arriveerde Jan en Marian.
Zo voor en na kwamen alle deelnemers in Hosingen aan en konden wij ons, na genoten te hebben van de warme maaltijd, lekkere nasi goreng met saté,verheugen op een avond genieten van de voetbalwedstrijd tussen Spanje en Nederland.
In onze eigen voorbeschouwing ging nagenoeg iedereen er van uit dat Nederland, uitgaande van het prestatieniveau van de laatste wedstrijden roemloos ten onder zou gaan. De meeste fanatieke voetballiefhebbers, waaronder ik, hadden vroegtijdig plaatsgenomen op de eretribune en aan mijn gezichtuitdrukking kon je zien dat ik er niets van verwachtte. De latere toeschouwers moesten genoegen nemen met een plaats op de tweede of derde rang en de wedstrijd kon beginnen. Het verdere verloop van deze avond werd bepaald door dit evenement en de uiteindelijke uitslag en de geweldig mooie doelpunten van Nederland logenstrafte onze voorbeschouwing. Nederland was beter als verwacht. Het was nog een leuke avond. Omdat we de volgende morgen moesten lopen gingen we tijdig slapen.
Zaterdag 14 juni.
Eerste wandeldag
Op tijd uit de veren, om half acht ontbijt en daarna op naar Diekirch. Theo en Carlo hadden de euvele moed om twee maal 40 km te lopen en waren reeds vroeg onderweg. Voor ons was deze tocht de eerste keer. Twee x 20 km leek ons meer dan voldoende temeer omdat, naar de mening van velen, deze tocht zwaarder zou zijn als de tocht in Fulda. Velen kregen gelijk, deze wandeltocht was zwaarder. Voor Marian was dit de zestiende keer dat ze deze tocht liep, Chapeau. Wij hadden ons reeds gisteren ingeschreven zodat we direct konden starten. Met Adi, Ronald, Ankie en Miep ging ik onderweg. Het eerste stuk van de tocht ging door het mooie centrum van Diekirch waarna de eerste stevige helling ons uithoudingsvermogen op de proef stelde. De goede raad van onze medelopers, kleine passen en het tempo aanpassen aan je conditie deed wonderen. Moe maar voldaan bereikten we de top van deze helling. Er zouden er nog verschillende volgen. Bij de oversteek over de E 421 stond de eerste verzorgingspost van Jan met zijn helpers. We werden weer verwend en de rustpauze was zeer welkom. Na een zeer wel gemeend dank je wel vervolgden wij onze tocht. Eerst door een groot loofbos en daarna weer door de uitgestrektheid met zijn prachtige vergezichten. Wat is Luxemburg toch mooi, speciaal voor wandelaars. Onderweg hoorden we diverse talen van de deelnemers. Het Letsenburgs, de spraak van de Luxemburgers is bijna niet te verstaan ofschoon wij Limburgers, vanwege ons dialect daar minder moeite mee hebben. De, op de route aangegeven tocht voor het mooie weer verliep over een zeer steil bospad, met veel herfstbladeren van de mooie beukenbomen. Uitkijken geblazen. Na deze forse daling en de weg langs het spoor werden we in Erpeldange door het verzorgingsteam voor de tweede maal verwend. In een open schuur met de grote hooibalen konden we wederom genieten van al dat lekkers en een welverdiende rust. Hier voegden Theo en Carlo na ruim 34 km zich tussen de 20 km lopers. Ze zagen er nog goed uit. We vervolgden onze tocht en na ruim 5 uur lopen en rusten bereikten we de eindstreep. We hadden de eerste dag gehaald. Bij de finish was muziek, eten en drinken en vooral veel lawaai. Ook dit trotseerden we . Moe maar voldaan keerden we huiswaarts naar ons tijdelijk verblijf in Hosingen. De avondmaaltijd werd verzorgt door de bewoners van bungalow 2 en 3 en bestond uit een uitgebreide barbecue. Goed verzorgd, lekker gegeten en genoten van de kunst van het braden, vooral door Alicia. Jan jr. en Wouter verzorgden het kampvuur, met assistentie van Margriet. Gijs kreeg ruzie met het fototoestel en moest, eenmaal thuis gekomen, de assistentie van toesteldeskundige inroepen om het apparaat weer aan de praat te krijgen. Jan had intussen op het bed van het kersverse bruidpaar Heidi en Marc een hoge hoed en een hoed met sluier gelegd om hiermee de gelukwensen van alle deelnemers aan de expeditie Diekirch met hun huwelijk te bevestigen. Heidi en Marc trakteerden ons op heerlijke, door Heidi gebakken cake. Bedankt Heidi en Marc. Bij de fotocessie van het bruispaar probeerde Marc Heidi over de drempel te dragen hetgeen niet lukte. De avond werd verder gevuld met praten over de eerste wandeldag en kijken naar het WK voetbal. Op tijd naar bed en morgen weer vroeg op.
Op tijd opstaan, om half acht ontbijt in bungalow 1 en rond negen uur starten in Diekirch voor onze tweede wandeldag. Ook dit maal bestond het ontbijt uit een ontbijtbuffet waar eenieder zijn eigen broodmaaltijd en de fourage voor de wandeldag verzorgde. Ronald was voor vandaag de taxichauffeur en via de parkeerplaats bij de kerk vertrokken wij naar de start. Ook de tweede wandeldag voerde ons door heel mooie streken in en rond Diekirch en we genoten weer van de mooie uitzichten en het mooie weer. Na Gilsdorf werden we voor de eerste keer verwend door , wie anders dan Jan met zijn cruw. Gerard, Jan jr. Heidi en voor vandaag Willemien. Er werden foto’s gemaakt, gerust en gesnoept, koffie gedronken en getut. Leuke stop. We vervolgden onze weg en passeerden een Nederlandse moeder met haar 5 jarige zoon. De jongen had een al eerder behaalde medaille om zijn hals en liep parmantig en trots met moeder 12 km.
Voorwaar een hele prestatie. Er volgde een lange helling en op deze helling passeerden we een Luxemburgse vader met een dochtertje van ca. 6 jaar. Zij liepen 20 km. Baas boven baas. Geweldig. Tijdens de tocht werden we door militairen voorzien van water of een energiedrankje . Een opkomende blaar bij Johanna werd vakkundig verzorgd door Piet. We vervolgden onze weg via Folkendange , een mooie route en een smal bospad naar Stegen, waar we voor de tweede maal verzorgd en verrast werden. Heidi bakte lekkere pannenkoeken. We passeerden een prachtig voetbalcomplex waar menige Nederlandse voetbalclub jaloers van zou
worden. Het laatste gedeelte van de tweede dag was aangebroken en ons restte nog ongeveer 8 km. Eerst nog een behoorlijke klim en daarna een lange afdaling naar Diekirch. Het prachtige heuvellandschap bood ons een schitterend uitzicht op de stad en we bereikten na ongeveer 5 uurtjes wandelen het eindpunt. Trots haalden we onze wandelmedaille op. We hadden de 2 daagse mars volbracht. De organisatie was perfect, de verzorging uitstekend. Na een korte rust vertrokken we naar Hosingen waar velen van ons gebruik maakten van het zwemparadijs en anderen rust namen. De avondmaaltijd bestond uit restjes van de vorige maaltijden hetgeen ons goed smaakte. Jammer genoeg moesten de meeste deelnemers aan de tocht voortijdig naar huis in verband met werk en school. We namen afscheid en dankte voor de gezellige dagen en de goede zorg. Janet en Robin, Marc en Heidi, Theo en Carlo, Ronald en Adi, Gerard en Ankie, Miep en ik bleven nog even ter plekke. Janet wou heel graag naar Vianden. Ze was daar in haar jeugd geweest en had zo’n mooie herinneringen aan deze stad. Samen met Robin, Theo en Carlo gingen ze op pad. Toen ze later op de avond terugkwamen bleek dat Janet eigenlijk een andere plaats bedoelde. Het was toch leuk geweest. Na nog wat voetbal, napraten en borrelen was het tijd om te gaan slapen.
Bedankt iedereen.
Pierre Theunissen, Reuver
